2015 januari
Net terug uit Choibalsan schrijf ik u deze nieuwsbrief die wat langer wordt dan u gewend bent. Er was ook zoveel te beleven voor mij en mijn oude studievriend Joost Paijmans die met mij mee was. Het begon al in Ulaanbaatar, de hoofdstad, waar we een afspraak hadden met drie ex-bewoners.
Ontmoetingen in UB
In de eerste plaats was er Byambadavaa, tweedejaars student in de rechten. De foto laat onze ontmoeting zien, de inzet is zijn portret van 5 jaar geleden. Hij vertelde ons dat hij al zijn tentamens gehaald heeft, dat hij het moeilijk vindt om zelfstandig te wonen (“er is niemand om me te helpen”), en dat hij zich rot werkt. Strafrecht advocaat wil hij worden. Verder: “In mijn hart wil ik graag Engels leren, maar mijn tong werkt niet mee”. Het Engels is voor hem net zo moeilijk als het Mongools voor mij.
En dan waren er de zusjes Dalaitogo en Monhzul, die ik al sinds 2007 ken. Ze stonden alleen op straat, hadden niets, moeder was vertrokken. Anna Home was hun redding, maar dat duurde maar tot 2011, toen moeder hen terug wilde hebben in Ulaanbaatar. We hebben ons jaren grote zorgen om hen gemaakt, maar dat blijkt nu geheel overbodig geweest te zijn. Ik werd besprongen door twee prachtige meisjes van 17 en 15. Dailatogo, de oudste zag er verzorgd en goed uit. Ze zit in de 10de klas en maakt muziek op een traditioneel Mongools tokkelinstrument waarvoor ze drie lange kunstnagels draagt.
Monkhzul is Aziatisch kampioen in haar leeftijdscategorie op de 3000 meter hardlopen met wat hindernissen. Een soort steeplechase. Ze heeft in Rusland en China gelopen en gaat in het voorjaar naar Korea! We hebben afgesproken op de Olympische spelen van 2020.
Het gaat met de beide dames dus erg goed, alleen ze hebben zo’n heimwee naar Anna Home! Ze missen hun huisgenootjes enorm. En dus gaan ze er in de schoolvakantie logeren.
Links zoals ze waren in 2007 en rechts zoals ze nu zijn.
De kinderen in het huis
In Choibalsan troffen we de bewoners van nu, een groep groeiende, gezonde kinderen die ons een warme ontvangst bereidden, samen met Boldsaikhan, de “moeders” en de “guards”.
Daar waren de twee kleine zusjes over wie ik in de nieuwsbrief van september 2014 schreef, Anu van 6 en Uranzaya van 4, eigenlijk te jong voor het huis, maar hun oudere zus woont er ook en je kan ze toch niet uit elkaar halen.
Daar was Ganzorig die we in december 2008 ophaalden. Lees het nog eens na in de nieuwsbrief uit die tijd en vergelijk de foto’s van toen met deze! Hij groeit als kool. Wat zou er van hem geworden zijn zonder Anna Home?
Daar was de guard Batbayer die kaartspelletjes speelt met de kinderen en Ederkhuu die jarig was en 11 kaarsjes mocht uitblazen.
Er wordt gekookt en huiswerk gemaakt.
We zijn met ze op stap geweest, gewoon even eruit, en we hebben ze net als vorig jaar meegenomen naar de schaatsbaan.
Organisatie
We gingen op bezoek bij de gouverneur van de provincie Dornod, mijn oude vriend Ganbat die ik al jaren ken als chirurg in het ziekenhuis waar ik werkte. Hij doneerde schooluniformen voor alle kinderen en we hebben hem gevraagd om structurele financiële steun voor het enige weeshuis in zijn hele provincie. We hebben ook gesproken over het feit dat het aantal kinderen in het huis licht terugloopt. Als dit betekent dat het probleem van dakloze kinderen bijna is opgelost, dan zou dat een fantastisch resultaat zijn. Maar als er andere oorzaken zijn, dan zouden hij en wij die moeten kennen. En dat gaan we nu in samenwerking uitzoeken. De lokale mensen die ik hiernaar vraag beginnen heftig nee te schudden: het probleem is bepaald niet opgelost, er zijn nog talloze kinderen in grote problemen die verborgen blijven, zo vertellen ze ons.
Het Mongoolse bestuur vergaderde, maar de jaarrekening was zo vroeg in het jaar nog niet klaar. Wel is al duidelijk dat de uitgaven binnen het budget zijn gebleven. We hebben lang gesproken over een studie die Boldsaikhan wil doen en waarvoor hij onze bijdrage vraagt. Het bestuur zal daarover binnenkort een advies geven.
Peace Corps
In Choibalsan wonen altijd Amerikanen die in het kader van Peace Corps ontwikkelingswerk doen. De meesten zijn net afgestudeerde jonge mensen. We hebben de huidige vijf ontmoet en lang met hen gepraat. Het zijn enthousiaste mensen met het hart op de goede plaats. Ze kennen Anna Home allemaal en komen er regelmatig om te spelen of om Engelse les te geven. Koty heeft dat drie jaar gedaan, maar is nu vertrokken met achterlating van een schitterende kaart van Mongolië die ze samen met de kinderen op het huis geschilderd heeft.
Nu zijn er weer nieuwe mensen en vooral Lizzy is heel actief. Ze geniet van de kinderen die haar leven in Choibalsan kleur geven. De komende twee jaar zullen we af en toe contact hebben.
Lokale activiteiten
De afgelopen maanden zijn leerlingen en leraren van verschillende scholen op bezoek geweest om hun belangstelling te tonen. Het huis is goed geaccepteerd in de lokale gemeenschap! In de herfst zijn de kinderen van Anna Home naar een nomaden familie geweest en hebben daar koeien gemolken en koeienpoep opgehaald. Dat is een goede en goedkope brandstof voor de kachel. Eenmaal droog is het reukloos en het brandt verrassend goed.
Sinds een paar maanden is er weer internet in huis. Koko, die dat in 2006 ook bij mij thuis deed, heeft het aangelegd door een straalverbinding te maken tussen de stad en Anna Home. Het werkt heel goed, we hebben het ook zelf gebruikt. De kinderen doen veel met Facebook en het zou leuk zijn als op de een of andere manier wat meer contacten met kinderen in Nederland zouden ontstaan. We houden ons erg aanbevolen voor ideeën.
En zo zou ik nog lang door kunnen schrijven, we hadden een prachtige en drukke tijd. Maar ik hou op, het is al zo lang. U zou eigenlijk eens zelf moeten gaan kijken!
Maarten