2018 september
In juli hebben 15 Nederlanders een bezoek aan Anna Home gebracht. Voor bijna iedereen was het de eerste keer dat ze in Mongolië waren. Een van hen, Marion Steendam-Buys, doet verslag:
Mijn bezoek aan Anna Home
Daar staan we dan. Op het parkeerterrein, omringd door kinderen van Anna Home, die ons welkom heten bij aankomst in ons hotel in Choibalsan. Zoveel gehoord en gelezen over hen, op afstand en nu zo dichtbij, wat een verrassing!
Gezichten, namen, iedereen en alles lijkt op elkaar, de hoge jukbeenderen, de smalle ogen, sommige kinderen onderscheiden zich door hun kleding, met name de meisjes hebben prachtige jurken aan, vanwege Naadam krijg ik uitgelegd. Wat een ontvangst, zeker voor Maarten zo warm en liefdevol, alsof het familie is! Dat krijg ik de volgende dagen meer dan eens bevestigd. Ik maak kennis met Boldsaikhan, de directeur, ik voel direct sympathie voor hem, vanwege zijn oprechte en vriendelijke uitstraling.
De volgende dag na afloop van het Naadam festival worden we verwacht in Anna Home voor de koffie. Mijn eerste kennismaking met dit kinderhuis is positief, alles is aanwezig voor een goede verzorging van 25 kinderen in de leeftijd van 4 tot 18 jaar, met name in de persoon van de drie “teachers”, de verzorgsters, vriendelijke en rustige vrouwen, die zorgen voor een liefdevolle en veilige omgeving. Uiteraard is in materieel opzicht de standaard niet dezelfde als de onze, de matrassen zijn wel erg dun, de kluisjes de enige opbergruimte voor elk kind, een huisje op het erf dat dienst doet als toilet. Maar de kinderen zien er allemaal goed gekleed uit, hun nagels zijn geknipt en ze gedragen zich zo welgemanierd. Ze klagen niet, zeuren niet, vragen geen aandacht. Toch niet alleen vanwege het bezoek uit Nederland? Natuurlijk is dit een eerste en oppervlakkige indruk, later zal ik ook kinderen tegenkomen die zichtbaar getraumatiseerd zijn door het verlies van hun ouders.
De kleding die wij in Nederland hebben gekregen van een bedrijf in kinderkleding wordt uitgedeeld door de verzorgsters, dat was echt een feestje voor de kinderen. Voor elk kind zit er wel wat bij, een jurkje of een legging, een broek of een shirtje. Vooral de oudere jongens gaan graag met hun nieuwe T-shirt op de foto!
.
.
.
.
.
Zo bij elkaar in hun eigen omgeving vormen ze een “extended family”, ze gaan met elkaar om als broers en zussen, heel harmonieus, heel tevreden, ik hoor geen enkele wanklank.
De dagen vullen zich met hoogtepunten, voor hen, voor ons.
De dag naar het platteland is er een van, het lijkt wel een schoolreisje. Op een veld bij een rivier wordt kwartier gemaakt. De kinderen zwermen uit, volleyballen, sprokkelen hout voor het vuur, doen enthousiast mee met touwtrekken en touwtje springen met het touw voor dat doel uit Nederland meegenomen. Wat hebben ze een plezier! Ook de muziekinstrumentjes vinden een gretig gehoor en gebruik. Een meisje probeert geconcentreerd de blokfluit uit, een klein jongetje klemt de tamboerijn stevig tegen zijn borst, wil deze even met niemand delen.
Het is een warme dag, de rivier wordt opgezocht, bovenkleding gaat uit, groot en klein poedelt en spettert in het kniehoge water, wat een pret! Ze komen los, met name de kleintjes weten de volwassenen te vinden voor een ritje op de rug of ander vermaak samen.
Intussen is een schaap geslacht, dat in stukken in een soort van melkbus samen met aardappels en wortels tot een smakelijk stoofpotje wordt verwerkt. Zittend op de grond genieten de kinderen met de handen van deze feestmaaltijd.
Na afloop valt weer op hoe de kinderen gedisciplineerd hun taak bij het opruimen en afwassen uitvoeren.
Een andere bijzondere ervaring tenslotte is het afscheid dat drie jongens nemen van Anna Home, omdat zij in september gaan studeren in Ulaanbaatar. In een toespraak op onze laatste dag verwoorden zij hun dankbaarheid voor de tien jaar dat zij hier hebben mogen wonen, voor de kansen die ze hebben gekregen om zover te komen, het roept bij velen van ons dezelfde emotie op, als toen onze kinderen het huis uitgingen om te studeren.
Bij ons afscheid krijgt elk van ons als herinnering en als dank een prachtige zwart-wit tekening gemaakt door een van de kinderen en een cadeautje in de vorm van een zadel. Ontzettend lief, maar ze zijn niet nodig om ons te herinneren aan deze bijzondere ontmoeting met deze kwetsbare kinderen die onze aandacht blijvend nodig hebben en daarom worden we donateur!
Boldsaikhan schrijft verder:
Zomerkamp 2018
Dit jaar zijn we naar “peace camp” geweest met alle kinderen en verzorgers, 5 dagen, niet ver van Choibalsan. We zijn niet ver weg gegaan omdat we zoveel kleine kinderen in Anna Home hebben en ook omdat we met zoveel waren: 35 mensen! De eerste dag hebben we ons geïnstalleerd en in de natuur rondgekeken. Het was een echt kinderkamp. De tweede dag maakten we groepen om wedstrijden mee te doen. We hebben geworsteld en hard gelopen en veel lol gehad. We hebben ook mensen uit Binnen Mongolië ontmoet met wie we vrienden zijn geworden. Het kamp was erg leuk!
Een nieuwe jongen in Anna Home
Usukh-Ireedui is 6 jaar. Zijn grootmoeder bracht hem, zijn moeder heeft hem twee jaar geleden verlaten. Zijn vader is werkeloos en heeft geen inkomen. Hij woonde bij zijn grootmoeder, maar zij wordt oud en ze vindt het moeilijk om voor hem te zorgen. Ze heeft liever dat hij in Anna Home woont en naar school kan gaan. Dat gaan we doen en we zullen hem helpen een goed leven te krijgen. Hij was heel verdrietig toen grootmoeder wegging, maar hij vrolijkte al gauw op toen we hem de tuin lieten zien en onze spelletjes.
Drie studenten in UB
In augustus zijn drie jongens gaan studeren aan de universiteit in Ulaanbaatar. Dat is een grote overgang na meer dan 10 jaar in Anna Home gewoonde te hebben. Boldsaikhan heeft ze gebracht en kamers voor hen gezocht. Altantulga: “We moesten boodschappen doen en dat was heel leuk”. Ze zijn alle drie naar de voorlichting van hun studie geweest. Ganbaatar: “Ik ga hier veel vrienden maken!” Ze zijn erg dankbaar dat dit mogelijk is dankzij alle bijdragen uit Nederland. Ulziibat: “Ik ben nu in de hoofdstad. Ik had me, toen ik nog in Anna Home woonde, een heel andere voorstelling van UB gemaakt. Als ik terugkijk op mijn leven dan lijkt het wel een gewoon gezinsleven; ook al woonde ik in Anna Home, het was niet echt anders dan in een gewoon gezin”.
