2015 april

Deze keer een nieuwsbrief van Boldsaikhan:

Wisseling van kinderen in Anna Home

Drie meisjes leefden met hun vader, zijn vrouw is een jaar geleden weggelopen. Ze hebben geen huis en ze wisten niet van het bestaan van Anna Home. Maar nu wel! Uuganchimeg van 9 jaar, Tergelsaran van 7 en Bolderdene van 4 hebben nu een warm plekje gevonden. De drie zusjes blijven bij elkaar.

.

.
Het huis heeft heel lang veel meer jongens dan meisjes gehad, maar dat is nu voorbij, want nog twee zusjes zijn er komen wonen. Uuriintuya is 11 en Uuriintsolmon is 9. Hun moeder heeft geen werk en dus geen geld, ze is twee jaar geleden gescheiden van haar man.

Echte armoede brengt deze vijf meisjes naar Anna Home. Hoe bitter het ook is om afscheid te nemen van je ouders, ze hebben nu in elk geval een plaats gevonden waar ze kunnen leven en leren. Waar ze genoeg te eten krijgen en waar ze naar school kunnen, zodat de kans dat zij in dezelfde ellende terecht komen als hun ouders veel kleiner wordt. Nu moet natuurlijk nog wel blijken of ze dit leven in een grote groep kinderen, in een beperkte leefruimte, ook echt aan kunnen. Meestal gaat dat goed, de andere kinderen vangen hen op. Zij kennen de omstandigheden waaruit deze meisjes komen.
En dan is er ook nog een nieuwe jongen gekomen, Naranbaatar, 12 jaar oud. Zijn vader is al langer dood, maar nu is vorige maand ook zijn moeder gestorven. De lokale overheid en zijn tante brachten hem naar Anna Home. Inmiddels zit hij al op school, in klas 6.

.

Namuuntsetseg is weggegaan uit het huis. Zij kwam vijf jaar geleden, samen met twee zussen, toen hun moeder in de gevangenis zat. Toen deze daar uit kwam gingen de andere twee bij hun moeder wonen, maar Namuuntsetseg bleef. Nu is hun moeder ernstig ziek en ze wil meehelpen om voor haar te zorgen. We hebben haar veel geholpen voor haar toekomst en de deur blijft voor haar open. We begrijpen haar beslissing heel goed.
Ook Monkhtsetseg is weg. Zij was het laatste meisje (voorlopig) in het doorgangshuis. Ze was eraan toe om te veranderen, 20 jaar oud. Zij is degene die jarenlange in huis heeft gewoond bij Amerikaanse mensen in Ulaanbaatar en ze sprak dan ook vloeiend Engels. We zullen haar erg missen, ook als tolk. Ze woont nu bij een zus in de hoofdstad. Ze is het meisje in de rode jas, helemaal rechts op de foto uit januari.
Er wonen nu 22 kinderen in het huis en 4 jongens in het doorgangshuis. Door de komst van 5 meisjes hebben we de kamerindeling moeten aanpassen, maar dat is weer gelukt. Onze “moeders” en onze “guards” doen goed werk en leren de kinderen veel over het leven. We zijn de mensen in Holland en in Mongolië die dit mogelijk maken erg dankbaar.
Samen met de overheid zijn we aan het inventariseren hoeveel kinderen er in de provincie Dornod wonen die onze hulp nodig hebben. Even leek het erop dat de behoefte afneemt, maar dat is niet waar. Sommige mensen weten ons nog niet te vinden en nu we daar iets aan gedaan hebben zijn er ineens deze 6 nieuwe kinderen!

Schilderen

Nu de kinderen voorjaarsvakantie hebben, is er tijd voor wat onderhoud. We hebben met zijn allen de “trainingroom” opgeknapt. Wat reparaties aan de muren en een grote schilderbeurt. Vooral dat laatste vonden de kinderen erg leuk om te doen. Met hulp van o.a. een paar Amerikaanse Peace Corps vrijwilligers is er een fraaie regenboog op de muur gekomen. In die ruimte vond vorige week ook een bijzondere bijeenkomst plaats. Artsen uit district 4 van Choibalsan kwamen les geven over gezondheid en hoe de kinderen daar zelf voor kunnen zorgen. Ze hebben ons ook wat boeken en affiches gegeven, zoals deze waarop ook Ebola voorkomt. Ze hebben beloofd weer terug te komen om te zien hoe het allemaal gaat.

Lessen

Er is weer een computerleraar. Nu we internet hebben zitten de kinderen veel op Facebook en ze maken veel vrienden. Ze gaan er steeds meer van begrijpen. Ganbaatar en Altantulag hebben nu de verantwoordelijkheid gekregen voor het onderhoud. Dat was een idee van Joost, de vriend van Maarten die in januari op bezoek was. Het werkt prima en het geeft hen een verantwoordelijkheid.
Ook is er weer een timmerleraar. Sommige kinderen vinden het leuk om tafels en stoelen te repareren. Hopelijk gaan ze binnenkort een hondenhuis maken. Onze twee honden leven buiten en in die kou zou een klein huisje wel lekker voor ze zijn.
Onze student in Ulaanbaatar, Byambadavaa, meldt ons dat zijn tweede jaar in de studie rechten moeilijk is en dat hij erg hard werkt. Er is veel druk op hem om zijn jaar goed af te maken. En in het weekend leert hij ook nog Engels. Hij schrijft dat hij zijn sponsors erg dankbaar is dat ze dit voor hem mogelijk maken.

 

.

.

En tot slot: de groep Peace Corps vrijwilligers is erg actief. Elke week is er Engelse les, soms samen met leuke spelletjes.

Boldsaikhan