2019 september

De nieuwbouw

Heel lang hebben we gedacht dat de nieuwbouw niet vóór de winter klaar zou zijn. We waren te somber! Het huis groeit als kool, er zit al een dak op. Ze doen nu hun uiterste best om het in oktober dicht te hebben en om de verwarming dan klaar te hebben. Dan kunnen ze, ook als het vriest, binnen doorwerken.

Een bevriende ontwerpster is al met de buitenkant bezig. Daar komen platen met isolatiemateriaal en die kan je verven, b.v. zoals in dit voorstel van haar:

Er is nu een contract met een aannemer, waarin alle salariskosten zijn vastgelegd, te weten 108.000.000 Tugriks ofwel € 36.000. Het Mongoolse bestuur heeft het goedgekeurd. Op de materiaalkosten hopen we binnenkort ook beter zicht te krijgen. De meeste spullen kopen Boldsaikhan en onze bouwkundig begeleider samen in Ulaanbaatar.

Het ziet er sterk naar uit dat we in januari het huis kunnen openen met een mooie ceremonie. Ga je mee? Het zou leuk zijn als we daar met veel mensen uit Nederland en andere landen bij zouden kunnen zijn. Wees niet bang voor de kou, gewoon goed aankleden. Het is het mooiste seizoen van Mongolië vind ik. Meld je maar vlug aan.

Twee weken was Boldsaikhan in Nederland. Velen van jullie hebben hem ontmoet. Hier een verslag, eerst van hem en daarna van Aart en mij.

Mijn reis naar Nederland

 

Op 27 augustus kwam ik aan na een lange reis. Ik had nog nooit zo lang gevlogen. Aart en Maarten stonden me op te wachten op het vliegveld. De eerste week logeerde ik bij Maarten en Karen. We liepen door Amsterdam, ik zag er 500 jaar oude kerken, museums, fietsen. We maakten een boottocht door de grachten. Holland was heel anders dan ik me had voorgesteld!

 

 

 

 

We gingen naar Anna, een tocht van 150 km. We waren allebei zo blij om elkaar te ontmoeten na 13 jaar hulp van haar! Ze vertelde dat ze Maarten 40 jaar niet had gezien en toen plotseling zijn weblog op internet zag. Toen hielp ze ons het huis te kopen.

 

Daarna reden we door naar Nynke Laverman. Zij kwam 10 jaar geleden naar Choibalsan en heeft ons geholpen door rond haar concerten over Anna Home te vertellen. Waar ze woont is het zo groen en vlak!

 

 

 

De volgende dag hebben we een fietstocht van 60 km gemaakt. Ik zag windmolens, we zaten op een boot en ik heb haring gegeten. Ook zagen we heel veel zwanen. We hebben zo veel gezien!

 

Het hoofddoel van de reis was natuurlijk om donateurs te ontmoeten. Velen kwamen naar het huis van Maarten en we hebben daar veel gepraat over Anna Home en wat dit voorjaar gebeurd is. ik ben iedereen erg dankbaar.

 

 

Na een week bracht Maarten mij naar Woerden, naar het huis van Aart en Titia. Ook daar maakte ik een lange fietstocht, we bezochten Rotterdam en we gingen ook naar de Noordzee. Voor het eerst zag ik de zee met zijn golven! We bleven op het strand slapen in het huisje van Aart en hij kookte voor ons. In de kerk van Aart heb ik over Anna Home verteld en ik ontmoette ook nog Mongoolse mensen die in Nederland wonen.

Eén dag ben ik naar Hassan gegaan, in Arnhem, waar de herdenking gaande was van 75 jaar einde van de oorlog. Het was leuk hem weer te zien en om Iraans te eten.

Mijn 14 dagen in Nederland vlogen voorbij. Ik heb zoveel gezien en meegemaakt! Ik ben iedereen erg dankbaar voor al de hulp die wij nu al 13 jaar krijgen. Ik wens iedereen het beste en veel liefde en goedheid.

Boldsaikhan.

De eerste kennismaking

Als je nooit buiten Mongolië geweest bent (met als enige uitzondering een beetje China) dan kijk je je ogen uit. En dat deed hij! Huizen van 400 jaar oud, kerken waarin je een kaarsje kan branden, fietsers op fietspaden, grote wegen zonder kuilen en overstekende paarden (hij vond het eng dat ik zo hard reed) en vooral veel water. Het idee van een sluis was helemaal nieuw voor hem; je hebt ze in zijn land niet nodig. En het is hier ook zo groen… Ik laat de foto’s maar het verhaal vertellen.

Op zaterdag hadden we alle donateurs uitgenodigd. Aart en ik hebben een boek samengesteld met als titel “Anna Home …. daarom”. Het eerste exemplaar was voor Boldsaikhan, vele andere voor de aanwezige donateurs. Er zijn er nog wat over, dus als je er een wil dan kan dat. Rieneke Iemenschot bood een nieuwe quilt aan. De oude had een heel centrale plaats in huis, stond op bijna alle foto’s, maar is verbrand. Zij en een paar dames in Voorschoten maakten een nieuwe, hetgeen veel meer werk was dan ik ooit had gedacht. Een klein stukje van de oude sfeer komt zo terug in de nieuwbouw.

Maarten

Verbazing…wederzijds

Wat gebeurde er met mij toen ik in 2008 voor het eerst Mongolië bezocht? De eerste keer in een Aziatisch land, een volstrekt ander landschap, geen sloten, eindeloze steppen, nomaden in een ger, en 3 miljoen inwoners in een land dat 10 keer zo groot is als ons land. Met dit in het achterhoofd heb ik een week met onze vriend Boldsaikhan opgetrokken. We fietsten van Woerden naar Oudewater over de Linschoterdijk waar kleine boomgaarden langs staan. Boldsaikhan moet stoppen: een appel aan een boom en velen eronder: ‘free to eat’…? vraagt hij. Bij ons op de markt twee euro per stuk en …‘hier als veevoer’, zei ik. Verbazing bij Boldsaikhan.

We bezoeken de scheepswerf Hoogerwaard in de Waalhaven in Rotterdam. Twee schepen liggen op de dwarshelling. Tijd voor een selfie: dit heeft in Mongolië niemand gezien. Gûllen, van Turkse afkomst en één van de voorlieden op de werf, spreekt Boldsaikhan aan: Wij zijn familie! …Family? vraag Boldsaikhan verbaasd. ‘Yes’ antwoordt Gûllen: ‘Dzjengis Khan is onze gezamenlijke voorvader’.

Op de pont van Rozenburg naar Maassluis denkt Boldsaikhan even dat hij rust heeft: de klep van de boot is omhoog: tijd om de stoel achterover te klappen en een tukje te doen totdat de klep weer neer gaat. Verbaasd vraag ik ’wat doe je nu?’ Waiting… zegt hij. Ik vertel hem dat we op een varende boot zitten… Boldsaikhan stapt snel uit en jawel: weer een selfie op dit bijzondere gevaarte.

Wat gebeurt er met iemand van 44 jaar die voor het eerst de zee ziet… ‘God is great’…schreeuwt hij uit. En wat te denken van zwemmen in zee: aarzelend, zich verbazend over de temperatuur van het zeewater en het zoutgehalte, maar super trots dat hij kopje onder is gegaan.

Op zondagmorgen in de Kruiskerk in Woerden. Voor een volle kerk de mensen bedanken die Anna Home steunen en samen met de predikant de zegen uitspreken…Hij is trots dat het hem is gelukt.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het groen, de sloten, de zeecontainers, ontmoeting met twee Mongoolse vrouwen die in Nederland wonen, de kennismaking met Lbht’ers, het verhaal over de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog horen, zelfstandig boodschappen doen bij de Jumbo en een rondje fietsen zonder begeleiding.

Voor Boldsaikhan verbazend onvergetelijk…en voor mij ook verbazend verwarrend. Bij mij blijft de vraag achter wat ‘er allemaal in dat ‘koppie’ is omgegaan’.

Aart