2025 januari

De eerste twee weken van januari togen 10 mensen naar Mongolië, voor de helft van hen was dit de eerste keer. Vanuit het bestuur van onze stichting waren wij met drie, of drie-en-een-half, want mijn vrouw Karen was ook mee. Vergeef me dat dit een wat te lange nieuwsbrief is, we hebben veel meegemaakt dat verteld moet worden.

De vreselijke verdrinkingsdood van Batbayar in november heeft tot bezorgdheid onder het personeel geleid, ook al gebeurde het onder schooltijd en was niemand van Anna Home erbij betrokken. Om dezelfde reden zijn drie broertjes door hun moeder uit huis gehaald, Odtselmeg, Odgerel en Odbaatar. Ze waren er pas een jaar en ze waren er omdat hun moeder grote problemen had en nog steeds heeft. Tegen het advies van Anna Home en tegen het advies van “jeugdzorg” heeft moeder ze meegenomen. We hopen erg dat het goed gaat en verwachten eigenlijk dat ze terug zullen komen.

Jeugdzorg en de burgemeester

Als bestuur hebben we hard gewerkt. Zo gingen we op bezoek bij de nieuwe directeur van het Child Centre (“jeugdzorg”), die ons toezegde intensiever met Anna Home te gaan samenwerken en bij het provinciale bestuur te gaan lobbyen voor een veel grotere financiële bijdrage van de overheid. Zo gingen we ook op bezoek bij de burgemeester die sinds een maand in functie was. “Wat raar eigenlijk dat al het geld uit Nederland moet komen” zei hij. Nu hebben we in de afgelopen 18 jaar alle burgemeesters en gouverneurs bezocht om juist dit onderwerp te bespreken, maar dit is de eerste die spontaan zijn nek uitsteekt. Hij heeft dat op twee manieren uitgewerkt: door een gift van 10.000.000 Tugrik (€ 2800) en door een prachtig houten plakkaat te maken dat hij ons op het feest van de laatste dag kwam aanbieden.

De tekst werd door ChatGPT aldus vertaald:

Hier past een stil zwijgen. Ik laat de rest van het verslag der gebeurtenissen graag over aan een paar van de reizigers.

Victor over rauwe randen

Mongolië, wat een bijzonder land is dat! Het is in veel opzichten anders dan Nederland. Tijdens onze reis hebben we prachtige lege, uitgestrekte landschappen gezien. Maar ook de steden Ulaanbaatar (UB) en Choibalsan bezocht. Bovendien hebben we veel vriendelijke mensen ontmoet.

Bij alle mooie dingen die we gezien hebben valt op dat er vaak een “rauwe rand” is. UB heeft een centrum met veel voorzieningen maar heeft zwaar te lijden onder smog. Er wordt veel gebouwd in de stad maar bouwplaatsen zijn in de winter lange tijd verlaten omdat het niet mogelijk is om in de koude te bouwen. De lege gebieden van het land zijn mooi maar de mensen die er wonen trekken er in de winter weg om te kunnen overleven. De rauwe rand heeft ook te maken met de grote verschillen tussen de rijken en de armen. In de buitenwijken van UB hebben we een indruk gekregen van hoe de armere mensen leven. Veel comfort dat wij gewend zijn, is er niet. Met een kolenkachel stookt men een ger warm. Water moet verderop gehaald worden en een toilet is een hokje buiten met een gat in de grond. Op de straten ligt overal afval en er leven zwerfhonden. Hierdoor is het goed voor te stellen dat het ook wel eens mis gaat. Mensen maken een verkeerde keuze of raken op een andere manier in de problemen. Gezinnen kunnen het niet meer redden en kinderen moeten op een andere manier bescherming vinden.

Het raakt mij om alle kinderen in Anna Home te zien. Ik ken hun achtergrond niet maar ik heb wel een beeld gekregen waar ze vandaan komen. Het valt me op dat ze allemaal heel vriendelijk en blij zijn. En dat ze voor elkaar zorgen en elkaar gelijkwaardig behandelen. Hopelijk heb ik ze tijdens mijn ontmoetingen wat leuke momenten gegeven en misschien denken ze nog eens terug aan de lange kerel met die gele jas. Maar vooral hoop ik dat ze via Anna Home een goede basis voor de rest van hun leven krijgen en niet weer in een “rauwe rand” terecht komen.

Ineke over wonderkinderen

Wat een feest om eindelijk de kinderen te zien, netjes op een rijtje van klein naar groot. En wat een enthousiasme van de kids om mee te doen aan tikspelletjes, Anne Maria… Koekoek en nog veel meer. Ze vinden het leuk om met ons te spelen en contact te maken. Ze laten trots hun slaapkamers zien en de rest van het huis. Ze eten met z’n allen in de keuken, iedereen geniet ervan.

Ze maken huiswerk aan de grote tafel, heel serieus, bijna niet af te leiden. Ze zijn gedreven om het goed te doen. Ook zijn ze enthousiast om met de “vertelpen” Engels te leren. Ik hoop dat het bijdraagt aan het oefenen van het Engels. Drie leerlingen van mijn school in Nederland hadden in het Mongools opgeschreven wat ze leuk vinden, wat ze bezighoudt en dat ze graag contact willen hebben. Een jongen van het huis heeft in het Engels een brief teruggeschreven. Deze is inmiddels hier in groep 8 afgeleverd, de klas gaat nog brieven terug schrijven.

Eigenlijk hadden we te weinig tijd met de kids. Het knutselen met de meegebrachte materialen, het bouwen met de Knex en het buitenspelen hebben we wel gedaan maar veel te kort.

Het volgende gedichtje van Toon Hermans vind ik toepasselijk:

Elk kind is inderdaad een wonder. Een wonder dat gevoed moet worden om zich te ontwikkelen. Door Anna Home krijgen deze kinderen een kans zich te ontwikkelen

Jan over rust en geduld

In de ijzige kou en letterlijk onder de rook van een karikaturale energiecentrale staat een beetje onbeholpen een strak pand. Van buiten best nog een ruwe bolster, maar bij binnenkomst stroomt de warmte je tegemoet. Keurig verzorgde jongens en meisjes wachten je ordelijk maar toch hartelijk op en laten zich bekijken en fotograferen door alle sinten en pieten  die hun veilige haven binnenvaren. Je ziet niet veel tucht, maar de kinderen gedragen zich voorbeeldig, rustig en geduldig. Disney en Barbie hebben nog niet toegeslagen, maar het interieur is zakelijk gezellig.  Ondanks de droevige aanleiding zou je bijna denken dat menig Nederlands kind hier ook veel zou kunnen opsteken. In ieder geval laat je er vol vertrouwen een gulle gift achter, die evident in goede aarde valt.

Het optreden van Jan als goochelende clown was een enorm succes:

Margreet over liefdevolle zorg

Het is onvoorstelbaar dat er zoveel kinderen in Anna Home wonen. Bij binnenkomst kwamen ze overal vandaan en gingen keurig in de rij staan. Geen onvertogen woord maar iedereen als een groot gezin elkaar de ruimte latend. Iedereen keurig in de kleertjes, schoon en fris. Zonder Anna Home zouden deze kinderen weinig toekomst in het verschiet hebben. Hier heerst orde en rust. Goed eten en onderwijs. Moeders die ze de liefde geven die kinderen zo broodnodig hebben. Ik zag kinderen, verlegen en sommigen pittig en haantjes de voorste, maar als puntje bij paaltje kwam werden de pepernoten evenredig tussen elkaar verdeeld. Een prachtig project dat na 18 jaar nog steeds floreert en dat door sponsors kan blijven bestaan.

Marleen: “Alles is hier anders”

In Mongolië is alles anders. Met die zekerheid reisden we duizenden kilometers oostwaarts om Anna Home te bezoeken en iets van het land te zien. In de twee weken die volgden is wel gebleken hoe anders, maar ook uniek, prachtig, ongekend en bijzonder het land en zijn inwoners zijn.

Bij onze aankomst in Anna Home stonden alle kinderen netjes op een rij om ons welkom te heten. Zoals alle kennismakingen is het die eerste minuten een beetje onwennig, maar dat veranderde razendsnel toen we de tijd hadden om echt contact te maken. Met onze vertaalapps en vooral met gebaren- en lichaamstaal was alle onwennigheid vrijwel direct verdwenen en konden we starten met oefenen op elkaars namen, spelletjes spelen en vragen stellen. Hoe mooi is het dat de kinderen, ondanks alle narigheid die ze hebben meegemaakt, zo vriendelijk, open en dankbaar zijn!

Het hoogtepunt van ons bezoek aan Anna Home was wel de feestmiddag enkele dagen later. Alle meisjes in kleurige jurkjes en de jongemannen in pak of in traditionele dell. Alles was in het werk gesteld om er samen met ons, en met alle mensen die Anna Home een warm hart toedragen een geweldige middag van te maken. Veel kinderen hadden een optreden voorbereid en zo werden we getrakteerd op zang, dans en een taekwondo-demonstratie.

Ook ikzelf had iets voorbereid voor op de feestmiddag: zingen in het Mongools. Best spannend, maar hoe leuk was het om samen met de kinderen, en daarna samen met álle aanwezigen in de zaal ons liedje te zingen.

Na alle optredens konden we met z’n allen genieten van taart, watermeloen, druiven en andere vruchten die je niet verwacht in Mongolië als het buiten 20 graden vriest. Als gezegd: alles is anders. En van deze geweldig ‘andere’ ervaring hebben we ontzettend genoten!

Pauline: “Ze kunnen hier echt kind zijn”

Tijdens de vorige donateursreis van juli 2022 heb ik kennis gemaakt met Anna Home en haar bewoners. Ik genoot van de vrolijkheid, vriendelijkheid en onbevangenheid van de kinderen. En van de warme zorg waarmee ze omringd zijn. Ik was niet alleen onder de indruk van Anna Home, maar ook van Mongolië en verzuchtte toen al dat ik het land weleens in de winter wilde zien.

En dat is nu gebeurd! Op de eerste dag hebben we de vier oud-bewoners ontmoet die op dit moment studeren in Ulaanbaatar. Mede dankzij het mentorschap van Enkhee hebben zij hun draai gevonden in de grote stad.

Na een reis van twee dagen met de bus, werden we in Anna Home opgewacht door de kinderen, de moeders, de kok en Boldsaikhan. Stralend van plezier hebben ze ons welkom geheten en vol trots hebben ze ons hun slaapkamers laten zien. Nog altijd kennen ze het liedje “Papegaaitje leef je nog” en nog altijd houden ze van een bal- of een tikspelletje buiten.

In de week dat we in Choibalsan waren hebben we zoveel mogelijk tijd doorgebracht in en bij het huis. Sinds de vorige keer is het huis opgeschilderd, de keuken gerenoveerd, en de noodzakelijke klussen zijn gedaan. Ik ben weer geraakt door de vrolijkheid, openheid en saamhorigheid van de kinderen. In Anna Home kunnen de kinderen echt kind zijn en zich bezighouden met spelen, giechelen, klieren, stoeien, sporten, mopperen, huiswerk maken of klusjes doen. Dat is mogelijk doordat de moeders (en de kok!) dit huishouden zo warm bestieren. Maar ook dankzij de tomeloze inzet van Boldsaikhan en van het bestuur van Anna Home. En last but not least, het is mogelijk doordat er zoveel donateurs zijn die voor een solide financiële basis zorgen!

Op de laatste avond in Choibalsan was er een speciale feestmiddag. Met taart, fruit en snoep. Met veel genodigden, waaronder een aantal oud-bewoners van Anna Home. Uiteraard met de kinderen in hun mooiste kleding. Met liedjes, dans en een demonstratie Taekwondo. Met Marleen die alle aanwezigen verraste met een prachtig mooi Mongools lied, zorgvuldig ingestudeerd en uitstekend gezongen. En met een film met beeldmateriaal uit de jaren 2007-2016 van Anna Home. Een feest der herkenning voor de oud-bewoners en de oudste huidige bewoners.

Ik vond het wederom een bijzonder mooie ervaring om in Anna Home (en in Mongolië) te zijn. Met plezier kijk ik de foto’s terug en vertel de verhalen aan de mensen om mij heen. Over Mongolië en zeker ook over het goede werk voor Anna Home.

 

Maarten