2010 oktober

Dit keer een Nieuwsbrief over Anna Home die niet zoals meestal, is geschreven door Maarten of Boldsaikhan, maar door mij, Karen, vrouw van Maarten. Ik ben sinds de oprichting drie jaar geleden, voorzitter van de Nederlandse stichting, die de Mongoolse stichting en Anna Home financieel en anderszins ondersteunt. Dat ik dit keer aan het woord kom is omdat ik nu zelf 9 dagen naar Anna Home geweest ben. Vandaag wil ik u wat algemene indrukken geven en in de komende nieuwsbrieven in wat meer detail ingaan op een aantal onderwerpen.
Toen we zaterdagmiddag aankwamen werden we met veel vrolijk en enthousiast geroep in de tuin van Anna Home onthaald; het was heerlijk weer. Voor Maarten als oude bekende ‘Martien’ begrijpelijk veel knuffels, handen geven, aanraken en onverstaanbaar praten, maar ook voor mij veel warme kinderhanden, geklets van een paar woordjes Engels en moeilijke nieuwe namen.
We kregen een prachtig feestmaal met naast de traditionele buutz ( deegballetjes gevuld met vlees) ingemaakt zuur uit eigen groentetuin, eieren van de kippen, zelfgebakken brood en zelfgemaakte bietjes- en tomatenjam. Ja echt, met suiker, en op brood.
Wat me binnen een uur al opviel en de hele week zo bleef, is hoe gezellig en harmonieus het er is. Maarten zei het al, maar het is echt zo. De kinderen zijn bijna altijd vrolijk en open, helpen vlot en ik denk ongevraagd met alles wat er in en om het huis te doen is, mopperen helemaal nooit en-heel bijzonder zeg ik als moeder van vier kinderen- er wordt geen ruzie gemaakt. Af en toe een gezonde stoeipartij of een beetje plagen (denk ik voor zover ik het volgen kan) maar dat is het dan. Ik heb me in deze dagen vaak afgevraagd hoe dat kan, of het echt is en klopt, of het wel gezond is maar ik kan alleen maar concluderen dat het zo is en erg bijdraagt aan de prettige sfeer. Misschien leer je af te mopperen als je in zoveel ellende opgroeit en is ruziemaken op straat contraproductief? Is er toch een soort impliciet gevoel van dankbaarheid over dat Anna Home ze is overkomen waardoor ze voor altijd blij zijn?
Het huis zelf is naar Westerse normen, zelfs na de opknapbeurt, heel simpel. Drie slaapkamers met ieder 3-5 stapelbedden en 1 ( ja echt 1) kastje met kleren en schoolspullen van 8-10 kinderen, een keukentje met 1 spoelbakje en kraan en een stenen vuurplek met plaats voor 1 of 2 pannen, een minikantoortje, eet/studeerkamertje en de trainingsruimte. Gelukkig aangekleed met de prachtige schilderingen van Colour for Kids op de muren. Stromend water uit de eigen pomp en een wc en douche wat hier geweldig luxe is, maar als je er over nadenkt hoe dat al gaat als je ’s morgens met 5 tegelijk weg wilt en de badkamer gebruikt, hoe zal dat gaan met 30?? Gelukkig gaat de meerderheid van de kinderen ’s middags naar school, ( school is maar 3 uur per dag) dus dat scheelt. Het huis staat op een grote lap grond zo’n 2 a 2,5 km van winkels, scholen etc., dat betekent dus iedere dag veel lopen voor de kinderen.
Wij waren er met het laatste staartje zomer, overdag nog heerlijk warm ‘sn achts al vorst en aan het eind van de week overdag maar 4 graden. We maakten de kinderen dus vooral veel buiten mee: voetballend, in de groentetuin, met de hond ( nieuw, ook een zwervertje), tikkertje, spelen met zand en water, aan de rekstok en kletsend bij de ook hier doorgedrongen muziek uit een voorwereldlijke gettoblaster. Binnen zaten we eigenlijk alleen voor de welkomstlunch, het afscheid en het maken van de serie portretfoto’s waarover later meer. Ik vond dat wel fijn want binnen is het klein, heel klein en als het warm is is het vol vliegen. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het moet zijn om die lange wintermaanden als het buiten veel te koud is om er lang te zijn, met iedereen binnen.
De kinderen hebben nog meer bijzonderheden, althans dat vind ik als moeder van vier kinderen die hier heel andere ideeën over op nahielden, nl. dat ze alles eten, en lekker lijken te vinden, niets op hun bord achter laten en blij zijn met alles. Met aandacht b.v. als je probeert wat te praten met handen en voeten, een pleister uitdeelt, een liedje laat zingen of gewoon een knuffel geeft. Maar ook als je iets meeneemt voor ze, een bedrijfsbalpoint met mijn naam, een flesje water, een nieuw schrift, een kauwgumpje. Maar nogmaals de vrolijke blijheid was het leukste en meest opvallende van alles.
In de loop van de week zijn we iedere dag langs geweest, we wil zeggen soms met Maarten maar die werkte overdag, meestal met Mijke, vriendin van de collega met wie Maarten werkte.
Tot besluit van dit verhaal wil ik jullie een bijzondere gebeurtenis die deze week speelde niet onthouden.

GEVANGENIS

Voor de deur stond een twaalfjarig meisje namens haar zus van 4 en broers van 11 en 15, die vertelde dat ze nergens hadden om heen te gaan en of Anna Home plaats had. Op dat moment was er slechts 1 plek. Moeder is met de noorderzon en een nieuwe man vertrokken. Vader heeft die nieuwe man neergestoken, raakte zijn baan en zijn huis kwijt, en moet 6 jaar de gevangenis in. Boldsaikhan en ik konden nog met vader praten. Dat hij stom geweest was begreep hij zelf ook wel, maar nu was hij wanhopig. Omdat er acuut iets moest gebeuren werden ze voor drie weken toegelaten op zoek naar een oplossing. Bij aankomst waren de kinderen uitgehongerd; ze hadden drie dagen niets gegeten. Hun bezit bestond uit de kleren die ze aan hadden, waaronder te kleine plastic schoenen. Snel wat tandenborstels gekocht en schoolkleren en wat schriften en pennen. Toch zijn het na een week weer vrolijke, eigenlijk best goed opgevoede kinderen, die genieten dat dit mogelijk is geworden. Ze hebben ook nooit echt op straat hoeven leven en hebben een vader van wie we hebben kunnen zien dat hij van zijn kinderen houdt.
Hopelijk heb ik iets van de sfeer kunnen overbrengen, voor mij belangrijker dan de feitjes al zijn die ook leuk. Volgende keer wil ik wat vertellen over het transition home, de nieuwe meisjesger en het Mongoolse bestuur van All For Children.
Karen