2010 augustus

Deze nieuwsbrief is veel langer dan u van ons gewend bent. De reden daarvan is dat we zulke enthousiaste verslagen en zoveel foto’s kregen van het zomerkamp. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om u die te onthouden. Eerst is er een verslag van directeur Boldsaikhan, daarna verslagen van drie kinderen en aan het eind een kort verslag van de bezoeken van twee groepen jonge Fransen van de Nadaam associatie.
Groot nieuws is ook dat Boldsaikhan op 24 augustus voor de vierde keer vader is geworden. Na twee zoons en een dochter beviel zijn vrouw van een zoon.

ZOMERKAMP 2010

In de eerst week van augustus organiseerde Anna Home haar derde zomerkamp, dit jaar in Bayan Uul vlakbij de Russische grens en de Mongoolse legerbasis 0207. De eerste dag hebben we onze tenten opgezet, vuur gemaakt bij de rivier en alles voorbereid voor het kamp. Het doel van het zomerkamp is vakantie voor de kinderen, zodat ze een heleboel lol kunnen maken. Maar we hadden ook een goed plan en een schema voor activiteiten, waarvoor de kinderen in groepen werden ingedeeld. Elke dag hielden we een groepsgesprek over hoe het allemaal ging. Elke groep verkende samen met een leider de natuur rondom het kamp.
Ze vonden fruit, zagen wilde varkens en moesten wegrennen voor bijen. We deden veel spelletjes en wedstrijden, zoals arm worstelen, sumo worstelen, volleybal en tennis. De kinderen hadden een geweldige tijd. Ze zwommen in de rivier, visten en deden veel spelletjes.
Op een dag koos ik een paar kinderen uit om in het bos te gaan jagen. We maakten zelf pijl en boog. We gingen op weg naar de berg Olikhon, een hoge berg bij de rivier. We liepen ongeveer 10 km en kwamen aan de voet van de berg, maar daarvóór lagen vijf rivieren. We maakten een keten van kinderen die elkaars hand vasthielden en staken zo de eerste rivier over. Toen volgde moerasland met veel bomen en daarna konden we de tweede rivier over komen. De derde was makkelijk, maar Bymbadavaa viel in het water en iedereen lachte. Zijn kleren waren helemaal nat. Toen kwamen we bij de volgende twee rivieren en we stuurden Otbayar vooruit om te zien of we die over konden komen. Maar ze waren te diep en te gevaarlijk, zodat we het niet gedaan hebben. We veranderden dus ons plan en gingen naar een eiland in de rivier, vonden daar veel grote vruchten en vulden daar onze witte zak mee, want we hadden beloofd wat mee terug te brengen van onze jacht. Tegen deze tijd ging de zon onder en moesten we terug naar het kamp.
De kinderen die voorop liepen kwamen plotseling terugrennen en ze schreeuwden “bijen, bijen die ons steken”. Ik besloot een andere route te nemen, maar er kwamen steeds meer bijen. Één bij stak me in mijn hoofd “AU!!!!!” Ik schrok me rot en kon alleen maar wegrennen. Opnieuw moesten we dus een andere route zoeken. Net doende alsof ik erg dapper was ging ik voorop, want iedereen was bang. Toen kwamen er nog meer bijen en werd ik opnieuw gestoken in mijn hoofd; nu was ik echt geschrokken. Alle kinderen waren bang en huilden; hoe moesten we terug? We maakten, heel voorzichtig, een grote omweg. Het was erg zorgelijk en we moesten uitrusten en nadenken hoe we terug konden gaan, want zowel voor mij als voor de kinderen was het voor het eerst dat we werden opgejaagd door bijen. Uiteindelijk lukte het twee rivieren over te steken, maar de laatste was erg moeilijk en angstig, we moesten elkaar goed vasthouden als een lange ketting. De rivier was zo sterk dat de ketting werd verbroken. Ik droeg mijn zoontje op mijn schouders en hij was erg dapper, want toen ik viel en bijna werd weggesleurd greep hij mijn haren en huilde niet. Ik zat onder de schrammen toen ik stil moest staan om de keten van kinderen bij elkaar te houden. Iedereen deed een schietgebedje en uiteindelijk lukte het om over te steken. In het kamp zaten ze al flink ongerust op ons te wachten. Toen we eindelijk aan de overkant waren gingen de schoenen van Ganbat kapot en ik moest stukken uit mijn hemd scheuren om ze weer aan zijn voeten vast te krijgen, zodat hij terug kon hobbelen naar het kamp. Toen we daar aankwamen werden we met gejuich ontvangen en wij waren blij dat dit grote avontuur goed was afgelopen. We hadden ons fruit nog en de leidsters maakten er lekkere sap van. De kinderen praatten nog tot diep in de nacht na over hun avonturen.
Dit avontuur was voor ons de eerste keer dat we in zulk groot gevaar waren geweest, maar we hebben toch ook een hoop lol gehad en we zullen nooit vergeten hoe het was en hoe we ons voelden. Ik zelf leerde een belangrijke les over hoe belangrijk het is om de kinderen te steunen en hoe sterk ik moet zijn om hen veilig en gelukkig te houden. Erg grote verantwoordelijkheid!
P.Boldsaikhan

.

OTGONTENGER (16 YEAR OLD GIRL)

Ik vond zomerkamp zo leuk! Ik kwam in 2007 naar Anna Home, dus dit is het derde jaar dat ik op kamp ging. Ik heb mooie natuur gezien en vrienden gemaakt. Ik heb een hoge berg gezien en een rivier. Alle kampen vormen een geode herinnering, maar dit jaar was leuker dan de vorige twee. Er is veel gebeurd, we hebben gezwommen daar waar vijf rivieren samen komen en we sliepen vlakbij de Onon rivier, we moesten door het bos lopen en dat was moeilijk. We hebben een varkensboerderij gezien. We hebben goed samengewerkt als een team. Op de laatste dag zijn we naar de Russische grens gegaan en hebben we het leger gezien. Zij maakten eten voor ons allemaal en we hebben hun kamp bekeken. En nu kennen we de verantwoordelijkheid van het leger om Mongolë te beschermen. De soldaten zeiden dat we het land nooit aan anderen moeten geven.

GANSOUKH

We hebben ver gereden en kwamen bij de Onon rivier. De eerste dag zetten we onze tent op, aten en zwommen in de rivier. Mijn team was eerste! Toen gingen Boldsaikhan en de leidsters dansen en zingen, dat was erg leuk. Daarna ontmoetten we Tunga, een nieuwe leidster en hebben we veel gepraat. ’s Avonds waren er veel muggen en in de ochtend ben ik babyvis gaan vangen die ik rauw heb doorgeslikt om mijn maag schoon te maken. ’s Middags gingen we jagen met de pijl en boog die we zelf gemaakt hadden. Onderweg zag Boltor een cicade waarvan hij de maag heeft opgegeten. We zagen ook een herder met veel geiten en schapen. We hebben langs de rivier gewandeld en die was zo diep en snel dat ik er bang van werd. Nadat we door het bos naar de tweede rivier gegaan waren, viel Ganbat en iedereen lachte omdat hij met zijn benen in de lucht lag. Bij de derde rivier zagen we grote vruchten en we vulden met zijn allen een grote zak. Daarna kwamen er veel bijen en die beten Odbayar in zijn bil en staken ook Bymbaa. Boldsaikhan zei dat het gevaarlijk was en hij zei dat we een andere weg moesten zoeken. Toen kwamen er meer bijen en we schreeuwden “bijen, bijen!” en renden hard weg. Boltor viel in het gras en hij schreeuwde omdat hij door veel bijen gestoken werd. Op de laatste dag gingen we naar het soldatenkamp, aten daar en speelden basketball. Het zomerkamp van 2010 vond ik erg leuk.
Dank aan de leidsters en de directeur van Anna Home en aan iedereen. Zij zijn als mijn moeder en vader. Ze zorgen voor me.

ERDENBAYAR

Op 1 augustus gingen we op zomerkamp. De bus haalde ons op en reed heel lang want het was ver weg. Zodra we aankwaken en de tent hadden opgezet gingen we zwemmen.
Op de vijfde dag maakten Boldsaikhan en ik pijl en boog en gingen we jagen met 12 kinderen. We wilden op vogels jagen. We liepen achter elkaar met de bogen klaar, we maakten twee groepen, maar we konden geen vogels vinden. Toen zagen Ochbayar and Magnar en baby hertje, maar toen wij kwamen waren de herten al weggerend. We maakten wat foto’s en gingen weer vogels jagen. We zagen ook veel schapen en geiten. Er was een grote berg, Onkhan genaamd. Iemand vroeg hoe we daar konden komen en toen zagen we dat het erop leek dat we drie rivieren moesten oversteken, maar nog konden we niet bij de berg komen. Toen werd ik gestoken door bijen en viel ik om in het water. Het was wel leuk, maar ik had het ook erg koud, totdat ik warm water en warm vruchtensap kreeg.
Op de zevende dag ging de directeur naar Byanuul om een geit te kopen voor de barbeque. De bewakers en de grote jongens hebben de geit geslacht en wij aten heerlijk.

FRANSE VERKENNERS IN ANNA HOME

In juli kwamen vier Franse verkenners naar Anna Home en zij maakten samen met ons een kas. In augustus kwamen er vijf anderen, Marie, 21 jaar, Camille 20, Benoit 22, Florence 21 en Jean 22. Zij horen bij de Naadam associatie die elk jaar naar Choibalsan komen om te helpen met moestuinen.
Drie keer per week deden ze van alles met de kinderen van Anna Home. Spelletjes, Franse en Mongoolse liedjes zingen, tuinieren en elke ochtend gaven ze Franse les. De kinderen vinden het leuk om nieuwe woorden te leren over het weer, kleuren en dieren. Aan het eind van hun verblijf gaan ze kleine Olympische spelen organiseren tussen de kinderen van Anna Home en kinderen uit de stad.
De kinderen van Anna Home bedanken de Franse verkenners!